Wypracowania historji.

Fajdek

Gospodarka Polska w dwudziestoleciu międzywojennym.
Koniec pierwszej wojny światowej umożliwił narodowi polskiemu zrealizowanie swych dążeń niepodległościowych. Tworzące się państwo stało przed wieloma problemami z których najważniejszym było prawdopodobnie scalenie gospodarcze ziem wchodzących w jego skład a także wzrost roli przemysłu w PKB. Postaram się omówić zmiany w gospodarcze inicjowane w Polsce przez rząd lub przez sytuacje międzynarodową na podstawie wydarzeń najważniejszych w dwudziestoletniej historii gospodarczej polski międzywojennej.
W latach pierwszej wojny światowej przez późniejsze terytorium Polski dwukrotnie przewijała się linia frontu.. Wkrótce potem przetoczyła się przez wschodnią Polskę armia czerwona która niszczyła bądź grabiła niemal wszystko co napotkała na swej drodze.. Na nieszczęście Polski, walczący ze sobą zaborcy nie przejmowali się zniszczeniami jakie wyrządzali naszemu krajowi. Rosjanie wycofując się z królestwa, zdemontowali część maszyn i urządzeń z zakładów przemysłowych i wywieźli na wschód. Niemcy na zdobytych ziemiach prowadzili politykę rabunkową. Grabili wszystko to co mogło im posłużyć do prowadzenia wojny. Wycięto część lasów. Na dużą skale prowadzono rekwirowanie żywności które w niektórych regionach kraju wywołało głód . Jedynie zabór Pruski, traktowany przez okupanta jako część Niemiec nie ponosił strat. Podczas działań wojennych zniszczono około 2400 mostów, 580 dworców kolejowych i prawie 2 miliony budynków mieszkalnych. Do armii zaborów powoływano około 3,4 mieszkańców Polski. Tak durze saty stawiały nowo tworzące się państwo polskie w bardzo ciężkim położeniu.
Dodatkową trudność sprawia funkcjonujące w odrodzonej rzeczpospolitej trzy różne systemy gospodarcze. Działały trzy odmienne systemy administracyjne, prawa, gospodarki. Było kilka zaledwie połączeń kolejowych miedzy zaborcami co w znazy sposób utrudniało komunikację a także rozwój handlu dla którego dodatkowym ciosem była utrata tradycyjnych Rosyjskich rynków zbytu.
Bardzo dużym osiągnięciem wypracowanym przez rządy II RP był wytworzony już po scaleniu ziem Rzeczpospolitej duży wewnętrzny rynek zbytu, ale także utrzymanie dodatniego bilansu handlowego nawet w latach kryzysów co stało się olbrzymią podporą budżetu w czasie problemów wewnętrznych. Rozwijające się państwo wymusiło powstanie i rozwój wielu nowych gałęzi przemysłu które do tej pory usytuowane były w innych częściach ziem zaborców. Zdając sobie sprawę z zagrożenia płynącego od strony potężnego komunistycznego sąsiada od początku wspierano rozwój przemysłu zbrojeniowego. Niewątpliwie duże znaczenia dla gospodarki miało także stworzenie niemal od podstaw przemysłów: paliwowo-energetycznego, metalowego i metalurgicznego które stały się głównym łupem okupantów, włókienniczego, chemicznego, spożywczego, drzewnego, papierniczego i mineralnego. Dzięki mądrze prowadzonemu interwencjonizmowi państwowemu stały się stały się one solidnym fundamentem pod odradzające się państwo polskie.
Wiele przeszkód musiała pokonać nasza gospodarka by w końcu ustabilizować się. Największym problemem był system finansowy. Aby go ujednolicić z czterech różnych walut utrzymanych w obiegu wprowadzono w 1917 w Kongresówce markę polska. Ponieważ niskie wpływy budżetu i wysokie wydatki na armie i odbudowe zniszczeń rząd pokrywał, drukując tak zwane puste pieniądze, wartość marki Polskiej szybko spadła. Duża ilość pieniędzy na rynku nie mających pokrycia w majątku państwa spowodowała najpierw Inflacje, potem hiperinflacje (1923). Owo rozstrojenie gospodarki zaowocowało znacznym wzrostem bezrobocia i nasileniem się kryzysu gospodarczego. Stagnacje przeżywały wszystkie dziedziny gospodarki oraz rolnictwo. W tym można by rzec krytycznym dla młodego państwa mięcie nastąpiły bardzo poważne i jak się potem okazało pomyślne reformy monetarne i skarbowe. Były one niewątpliwie wielkim sukcesem, gryz złotówka stała się stabilna waluta a to z kolei sprzyjało inwestycjom gospodarczym, oszczędzaniu i rozwojowi gospodarki. Warto wspomnieć iż ich przeprowadzenie było wynikiem dużego poparcia społecznego i cichej ugody pomiędzy wszystkimi opcjami politycznymi. Pierwszą najbardziej istotną fazę reform przeprowadza pozaparlamentarny gabinet Władysława Grabskiego. Główny ciężar finansowy reform ponosi bogaty sektor prywatny. Reforma i jej następstwa są w historii polski opisywane jako zdarzenia niewątpliwie pozytywne. Zmniejszono wydatki państwa i obniżono kurs walut, wprowadzono –złoty polski.
Jeśli chodzi o handel i finanse to załamanie koniunktury poważnie odbiło się na polskim rynku kapitałowym. Rezultatem kryzysu było gwałtowne wycofywanie nie tylko procentów i dywidend, ale także lokat kapitałowych z Polski. Ogółem w latach kryzysu wywieziono z Polski około 2,5 mld zł zysków i wkładów obcych, czyli mniej więcej tyle, ile wynosił roczny budżet państwa. Odpływ kapitałów i zysków szalenie utrudnił położenie
finansowe kraju. Polski bilans płatniczy stał się ujemny. Obroty handlowe Polski spadły o około 2/3.Wobec trudności płatniczych rząd popierał eksport po cenach dumpingowych. W rezultacie bilans handlowy Polski w okresie kryzysu był dodatni, co nie mogło jednak zrównoważyć załamani się rynku rodzimego. Rezultatem była konieczność transferu złota i walut wymienialnych za granicę. Zapasy złota w Banku Polskim spadły z 621 mln zł w 1928 r. do 444 mln zł w 1935 r. ,a zapasy walut obcych z 714 mln do 27 mln zł. Chcąc zachować dotychczasowe pokrycie pieniądza w złocie i walutach wymienialnych rząd RP musiał zmniejszyć obieg pieniądza w kraju, sądzono, iż stały kurs złotego i regularne spłaty zobowiązań wobec zagranicy wzmocnią zaufanie do gospodarki polskiej i zachęcą inwestorów zagranicznych do lokat w Polsce w momencie ustania kryzysu. W latach kryzysu bowiem gwałtownie spadły wpływy podatkowe i monopolowe, co spowodowało długotrwały deficyt budżetowy. Początkowo rząd biernie obserwował pogarszanie się koniunktury. Podobnie było zresztą w innych krajach. W październiku 1932 r. Komitet Ekonomiczny Ministrów nakreślił pierwszy program walki z kryzysem. Zakładał on obniżkę cen przemysłowych, oddłużenie rolnictwa, organizację pomocy dla bezrobotnych i robót publicznych. W marcu 1933 r. uchwalono ustawę kartelową stwarzającą prawo do ingerencji w porozumienia monopolistyczne. W 1933 r. powstał specjalny Fundusz Pracy dla organizowania i finansowania robót publicznych. Rosły sumy wypłacanych z budżetu zasiłków dla bezrobotnych. Dzięki akcji oddłużeniowej zmniejszono nieco ciężar długów w gospodarstwach chłopskich. Przeciwdziałająca wzrostowi bezrobocia rząd przejmował często udziały w upadających przedsiębiorstwach. Skala i efekty tych działań nie były wielkie, gdyż równocześnie prowadzona polityka deflacji, czyli zmniejszania obiegu pieniędzy, oznaczał ograniczanie wydatków budżetowych. Następnie w 1935 ministrem skarbu i wicepremierem zostaje Eugeniusz Kwiatkowski. Jego kadencja to już tylko same sukcesy! Twórca portu w Gdyni i polskiego przemysłu chemicznego i budowlanego. Stworzył plan 4 letni dzięki któremu powstał Centralny Okręg Przemysłowy. COP obejmował 15% powierzchni polski i 18% liczby jej mieszkańców. Oddalony od granicy z Niemcami i Rosją zasobny w się roboczą pozwalał na intensywny rozwój przemysły hutniczego, metalowego maszynowego a zwłaszcza zbrojeniowego. Powstało około 100 nowych zakładów przemysłowych. W Stalowej woli zaczęto produkować armaty, w Mielcu i Rzeszowie powstały fabryki lotnicze a w Sanoku- broni maszynowej. Polscy konstruktorzy stworzyli świetne projekty samolotów bombowych typu ,,Łoś” i myśliwskich PZL-24”Karaś”.
W dwudziestoleciu międzywojennym gospodarka polska odnosiła wiele sukcesów. W jedna całość zostały połączone obszary trzech zaborów. Rozwinięto transport i łączność, powstał ,, Lot” i Polskie Koleje państwowe. Zbudowano najwyższy na świecie maszt nadawczy radiostacji w Raszynie. Liczba odbiorników radiowych w 1939 sięgała milion. Jednak pomimo tych sukcesów zajmowaliśmy dalekie miejsce w europie jeśli chodzi o PKB co w perspektywie starcia z Niemcami stanowiącymi nową potęgę gospodarczą europy stawiało nas w bardzo trudnej pozycji. Pomimo to całokształt reform należy moim zdaniem ocenić pozytywnie gdyż przezwyciężenie tak licznych trudności stawiało Polskę zaraz po rozpoczęciu wojny a zdecydowanie gorszej pozycji niż Niemcy czy Francje a mimo to udało na się te różnice zniwelować.

Fajdek

Postawa społeczeństwa polskiego podczas II wojny światowej.

We wrześniu 1939r polska stała się pierwszym państwem napadniętym zbrojnie przez hitlerowskie Niemcy co w efekcie doprowadziło do wybuchu II wojny światowej. Niekorzystny stosunek sił został dodatkowo pogorszony przystąpieniem ZSRR do walko po stronie Niemiec. Ziemie polskie zostały podzielone pomiędzy agresorów. Ludność polską zamieszkała na tych ternach przez ponad 5 lat okupacji przeżyła nie tracąc swej polskości ani wiary w zwycięstwo. Postaram się prześledzić losy i postawy polaków podczas II wojny światowej.
W wyniku układu Ribbentrop-Mołotow (23 VIII 1939) i późniejszych roboczych uzgodnień między ZSRR i III Rzeszą terytorium przedwrześniowej Polski podzielono na strefy okupacji niemieckiej i radzieckiej. 17 IX Armia Czerwona dokonała inwazji na wschodnie granice Polski, łamiąc tym samym wszystkie traktaty pokojowe. W nocy z 17 na 18 IX władze polskie opuściły kraj i przekroczyły granicę rumuńską. 28 IX ustalono granicę niemiecko-radziecką wzdłuż Nysy, Narwi, Bugu i Sanu. Na ludność polską zamieszkującą terytoria przyłączone do ZSRR już w październiku spadły ciężkie represje stalinowskiego aparatu bezpieczeństwa. W atmosferze terroru milicji i NKWD 22 października 1939 odbyły się wybory do zgromadzeń ludowych, które „poprosiły” o włączenie do republik radzieckich: Ukraińskiej i Białoruskiej w konsekwencji, czego mieszkańcom nadano obywatelstwo ZSRR.
Od momentu wkroczenia Armii Czerwonej na wschodnie tereny Rzeczpospolitej okupant prowadził politykę eksterminacji w stosunku do ludności. Obligatoryjne przyznanie obywatelstwa radzieckiego byłym obywatelom państwa polskiego na terenach okupowanych dało podstawę do powołania w latach 1939-1941 ok. 150 tys. Polaków do Armii Czerwonej. Likwidacją elity społeczeństwa zajęło się skutecznie NKWD. Setki tysięcy osób wywieziono do łagrów, więzień i miejsc odosobnienia w azjatyckiej części ZSRR. Sądy radzieckie wydawały masowo wyroki śmierci w procesach, które były parodią wymiaru sprawiedliwości. W łagrach sowieckich przebywało w nieludzkich warunkach (głód, choroby, mrozy, ciężka praca) ponad 1700 tysięcy przedwojennych obywateli polskich. Kilkanaście tysięcy Polaków Sowieci rozstrzelali podczas ewakuacji Lwowa, Wilna oraz innych miast na Kresach Wschodnich po agresji III Rzeszy na Związek Radziecki w czerwcu 1941.
Ofiarami NKWD padło również ponad 15 tysięcy polskich oficerów i funkcjonariuszy policji aresztowany na przełomie III–IV 1940. Przetrzymywani w obozach w: Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie, którzy zostali zamordowani. Stany Zjednoczone na czele z Prezydentem Roosveeltem zabraniały ujawniać jakichkolwiek informacji i materiałów amerykańskich na temat Katynia. Ci, którzy próbowali cokolwiek na ten temat opublikować, musieli rozstać się z pełnionymi funkcjami państwowymi. 13 IV 1943 Niemcy ogłosili, że odkryli groby polskich oficerów zamordowanych przez NKWD. Sowieci gwałtownie temu zaprzeczyli oskarżając Niemców. Rząd polski zwrócił się do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Genewie o zbadanie sprawy. W odwecie Związek Radziecki zerwał stosunki dyplomatyczne z rządem polskim i oskarżył go o współpracę z Hitlerem. Brytyjczycy i Amerykanie zachowując bierność poparli właściwie działania Moskwy. Stalin uzyskał w ten sposób wolną rękę w tworzeniu struktur komunistycznej agentury w celu objęcia władzy w Polsce.
W latach 1939-41 odbyło się pięć deportacji i przymusowych przesiedleń; pierwsza – na przełomie października i listopada 1939. Wprawdzie celowym miejscem zesłania nie była Syberia ani Kazachstan, tylko wschodnie obwody Białoruskiej i Ukraińskiej SRR, mimo wszystko była to pierwsza klasyczna deportacja. Wszystkim deportowanym władze sowieckie natychmiast nadały swoje obywatelstwo. W sumie represje dotknęły ok. 55,1 tysiąca osób. Władze okupacyjne oczyściły z Polaków głównie duże miasta. Przesiedlonych skierowano do pracy w sowchozach, kołchozach i kopalniach węgla.
Druga deportacja odbyła się 10 lutego 1940. Była ona reakcją na rzekome „usilne prośby miejscowej ludności ukraińskiej i białoruskiej” dotyczące pozbycia się „z ich ziem polskich krwiopijców”. Zagrożeni byli przede wszystkim polscy osadnicy i służba leśna, którzy na Kresy Wschodnie przybyli tuż po wojnie polsko-bolszewickiej 1920roku. Polaków skierowano do niewolniczej pracy w przemyśle leśnym i budowlanym oraz hutnictwie i górnictwie.
Trzecia deportacja miała miejsce 13 kwietnia 1940. Tym razem Sowieci postanowili usunąć z polskich Kresów wschodnich rodziny żołnierzy przebywających w niewoli, policjantów, żandarmów, właścicieli ziemskich, fabrykantów i pracowników administracji terenowej. Do tej grupy dołączono również byłych podoficerów Wojska Polskiego, którzy po wojnie wrócili w rodzime strony. Represje dotknęły nieco ponad 60 tysięcy ludzi. W większości transportów 65-70% wywożonych stanowiły kobiety i dzieci.. Nowością było określanie czasu zesłania – 10 lat. Zesłańców skierowano do północnego Kazachstanu, do pracy w kołchozach, sowchozach oraz w kopalniach złota.
Czwartą deportację przeprowadzono 29 czerwca 1940. Jak na ironię, tym razem sowieckie represje dotknęły tych, co byli już wcześniej prześladowani – pierwszych przesiedleńców z października-listopada 1939. W większości byli to jeńcy z terenów centralnej Polski, którzy we wrześni 1939 szukali schronienia na Kresach Wschodnich.
Piąta deportacja została przeprowadzona w maju i czerwcu 1941, w przededniu niemieckiej agresji na Związek Radziecki. Przesiedlenia dotknęły nie tylko Polaków, ale także ludność zamieszkującą Mołdawię oraz wcielonych siłą do Związku Sowieckiego mieszkańców republik nadbałtyckich. Najbardziej ucierpiała Białostocczyzna, skąd wywieziono prawie 11,5 tysiąca Polaków. Deportowanych umieszczono w Kazachstanie innych miastach. Dzieci umieszczano w obozie koncentracyjnym w Łodzi. W kwietniu 1940 roku na rozkaz Stalina, NKWD rozstrzelało w Katyniu, 14 tys. polskich jeńców wojennych. Zastrzelono także ponad 7 tys. polskich jeńców w innych miejscach w ZSRR. Do zbrodni dokonanej przez NKWD w lesie katyńskim na polskich oficerach przyznał się publicznie i przeprosił w 1990 roku Borys Jelcyn.
W wyniku klęski w wojnie obronnej 1939 ziemie polskie na zachód od Bugu i Sanu znalazły się pod okupacją niemiecką. Wilno wraz z okręgiem przekazano Litwie, kilka gmin na Podhalu przyłączono do Słowacji, pozostałe terytoria znalazły się pod okupacją radziecką.
Polityka okupanta na zajętych terenach
W czasie trwania działań wojennych i bezpośrednio po ich zakończeniu do 25 X 1939, władza na zajętym terytorium należała do naczelnego dowódcy wojsk lądowych na Wschodzie, któremu podlegali dowódcy armii. Na zapleczu frontu działały grupy operacyjne policji i służby bezpieczeństwa dokonujące fizycznej likwidacji osób znajdujących się na specjalnych listach przygotowanych jeszcze przed agresją.
Do 25 października oddziały wojskowe i policyjne spaliły 55 miast i 476 wsi, rozstrzelały 16 336 osób. Wśród rozstrzelanych większość stanowili działacze niepodległościowi, byli powstańcy śląscy i wielkopolscy.
Celem działalności Urzędu było przygotowanie nowych terenów osiedleńczych dla Niemców. Na ziemiach włączonych do Rzeszy wysiedlenia ludności polskiej rozpoczęły się już w październiku 1939. Do końca 1943 wysiedlono 860 tys. Polaków i sprowadzono na ich miejsce 370 tys. Niemców. Cechą hitlerowskiej polityki w stosunku do ludności polskiej stał się terror, którego celem strategicznym miało być biologiczne wyniszczenie Polaków.
Odmienną taktykę przyjęto wobec mieszkańców obszarów włączonych do Rzeszy, których poddawano przyspieszonej germanizacji. Zadania administracji niemieckiej w stosunku do ludności podbitych obszarów wschodnich szczegółowo określał Generalny Plan Wschodni.
Prowadzono akcję germanizacyjną poprzez wpisywanie na tzw. Volkslistę. 780 tys. byłych obywateli polskich należało do I i II grupy, obejmującej osoby faktycznie związane z niemieckością. Do IV i V grupy, przy użyciu terroru i szantażu, wpisano 2500 tys. Polaków.
Szczególnie ostre prześladowania dotknęły Kościół rzymskokatolicki na terenach włączonych do Rzeszy. Likwidowano polskie parafie, zamykano kościoły. Ponad połowa polskich księży, z ogólnej liczby 2100, straciła życie z rąk hitlerowców.
Bezwzględny terror stał się metodą sprawowania władzy w Generalnej Guberni (GG). Dotknął on w pierwszej kolejności najwybitniejszych przedstawicieli inteligencji polskiej w czasie tzw. akcji AB. W związku z dużym zapotrzebowaniem na siłę roboczą dokonywano masowych zsyłek ludności polskiej w głąb Rzeszy. Wysyłani do pracy pochodzili najczęściej z łapanek ulicznych. Wśród ludności GG szerzył się głód, przydziały kartkowe daleko odbiegały od minimum biologicznego.
Niemcy przejęli w posiadanie nie tylko duże zakłady państwowe, lecz także zakłady prywatne, należące do osób wysiedlonych, wywiezionych, aresztowanych i uśmierconych, zarówno Polaków, jak i Żydów. Trwająca 5 lat okupacja doprowadziła do ogromnych strat ludnościowych, ubytku potencjału ekonomicznego i szkód w dorobku kulturalnym. W latach 1939-1945 straciło życie ok. 6 mln obywateli przedwojennej Polski, do prac przymusowych na terenie Rzeszy wywieziono 2,5 mln osób i 200 tys. dzieci przeznaczonych do zgermanizowania (powróciło 10-15%). 500 tys. osób nabawiło się trwałego kalectwa, szerzące się choroby zakaźne, w tym gruźlica, powodowały dużą śmiertelność. Nastąpił znaczny spadek liczby urodzeń.
W drugiej połowie r.1942, gdy od kilkunastu miesięcy cała Polska znajdowała się pod niemiecką okupacja, jednolite i centralnie kierowane konspiracyjne prace pokrywały już cały kraj obejmowały wszystkie dziedziny narodowego życia. Dzięki temu po wojnie powstała wiele mówiąca i słuszna nazwa „Polskie Państwo Podziemne”. W czasie ubiegłej wielkiej wojny, Niemcy okupywali wiele krajów i wszędzie działał ruch oporu, ale tylko polskie poczynania otrzymały tak zaszczytna nazwę, bo tylko w Polsce całe prawie narodowe życie musiało działać w konspiracji. Polska, choć znajdowała się pod okupacją, posiadała legalny i uznawany na Zachodzie rząd emigracyjny. Istniały Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie oraz pod Warszawą. Delegat Rządu na Kraj w randze wicepremiera. Podlegały mu wydziały: wywiadu, dywersji, oświaty, sądownictwa i polityki. Działały konspiracyjne sądy, których wyroki nie tylko wykonywano, ale też ogłaszano w podziemnej prasie. Istniały czasopisma polityczne, wojskowe, literackie, kobiece, humorystyczne...W podziemiach drukarniach wydawano też książki. Przez całą okupacje działały tajne komplety, tzn. podziemne szkoły. Tajna Organizacja Nauczycielska zapewniała im kadrę oraz przygotowywała i rozprowadzała podręczniki. W stolicy działał także w czasie wojny Tajny Uniwersytet Ziem Zachodnich, stworzony przez profesorów i studentów. Wszystkie warszawskie tajne wyższe uczelnie ułatwiały sobie pracę, opierając się w zakresie medycyny o szpitale i laboratoria, a w zakresie technicznym i rolnictwa o jawnie działające szkoły, które posiadały wyposażenie techniczne. Dzięki temu udało się im doprowadzić w okresie wojny do dyplomów około 9,000 studentów. Dzięki temu Podziemne Państwo nie było mitem, a rzeczywistością, musiało jednak posiadać własną jurysdykcję, by egzekwowanie zarządzeń polskich władz konspiracyjnych miało legalne postawy. Musiały powstać normy prawne, na podstawie, których można było przeprowadzać likwidację zdrajców oraz najbardziej uciążliwych przedstawicieli okupantów z zachowaniem praworządności. Wyroki śmierci były także wydawane przez niektóre organizacje podziemne o bardzo radykalnym zabarwieniu, ilość ich jednak była na szczęście niewielka. Istniały także Komisje sądzące przy Kierownictwie Walki Cywilnej, które orzekały w składzie trzech osób i rozpatrywały sprawy mniejszej wagi, skazując na infamię, naganę lub dając upomnienie. Walka Cywilna wymierzała także czasem karę chłosty, przeważnie na wsi, i strzyżenie włosów kobietom, które zadawały się z Niemcami.
Pomimo wyjątkowo trudnej sytuacji w jakiej znalazło się społeczeństwo polskie podczas II wojny światowej jego postawę można bez wątpienia ocenić pozytywnie gdyż akty patryjotyzmu i bezinteresownej pomocy bliźnim były stosunkowo żackie i wynikające ze skrajnego upodlenia ludzi starających się przetrwać w realiach stworzonych przez okupantów.

See-Vee · Gość

Witajcie
Koledzy mowia do mnie SeeVee, interesuje sie koszykowka ....to tyle o mnie Wink

Ciesze sie ze moglem dolaczyc do grona rodziny forum www.czachowski2f.fora.pl
Mam nadzieje iz moja obecnosc tutaj przyniesie nieco ozywienia
Siemka

____________________________________________
Moje Miasto: [link widoczny dla zalogowanych]

Fajdek

Gosia

gwiazdeczka :D

żeście przyjeli naszego nowego CZŁONKA Very Happy

Harry :)

czyżby bot? Czy jakieś dziecko neozdrady? Ja przepraszam że tak mówię, ale kto to kurwa jest? Razz

Gosia

to bylo dobre.. ktos sie ładnie przywitał i cieszy sie ze moze tu z nami byc haha a tu admin: lol hahaha... Iwona Ty sprosniaku !! jak mozesz!! Very Happy

Fajdek

Na 99,99999% bot

gwiazdeczka :D

mieć z nami doczynienia to zaszczyt Very Happy

coś Ci się Gosiu skojarzyło?? bo mnie nic Razz

ale nasz nowy kolega chyba już nie chce z nami pisać bo się nie odzywa...

Fajdek

Temat 1

Kształtowanie się społeczeństwa obywatelskiego jest ściśle związane z sytuacjom historyczną w danym kraju. Dość duże znaczenie ma tutaj także przesłanie dominujących w danym okresie trendów w kulturze. Te dwa czynniki w ciągu wieków ulegały wielokrotnie radykalnym zmianom. Całości procesów kulturalno-społeczno-politycznych doprowadziła w końcu do powstania znanego nam dzisiaj modelu społeczeństwa obywatelskiego. Postaram się prześledzić rozwój poglądów i form organizacji społecznych które zaszły na tej drodze.
Pierwsze organizacje o charakterze autonomicznym względem władz państwowych spotykamy już w średniowieczu. Jako pierwsze o autonomię zaczęły się ubiegać cechy rzemieślnicze. W miarę rozwoju ośrodków miejskich i powstawania pierwszych uczelni coraz większą autonomie uzyskały uniwersytety i gildie handlowe. Władcy nadawali tym nowoczesnym jak na owe czasy formom organizacji społecznej przywileje mając na uwadze rozwój swych królestw. Doskonałymi przykładami historycznymi wzrostu znaczenia owych organizacji może być z jednej strony Wenecja gdzie cechy rzemieślnicze w pewnym okresie sprawowały nawet czy sławetna Hanza rozrastająca się od prostej unii handlowej do ponadpaństwowego kolosa zdolnego do prowadzenia wojen z potęgami późnośredniowiecznej europy.
Osiągnięcia epoki średniowiecza przetrawiały nienaruszone okres renesansu. Pewnemu wzmocnieniu uległa nawet autonomia uniwersytetów. Prawdziwą próbę przyniosły dopiero rodzące się monarchie absolutystyczne roszczące sobie prawo do kontroli wszystkich dziedzin życia ludzi. Działo się to już w wieku XVII. Rola cechów rzemieślniczych była w tym okresie znikoma gdyż wyparł je przemysł nakładczy. Opór naciskom władców starały się stawiać gildie handlowe oraz uniwersytety. Na ogół jednak te z trudem wypracowane autonomie społeczne musiały ustąpić przed rządami absolutnymi władców Francji, Rosji czy Prus.
Drastyczną zmianą w sposobie patrzenia na inicjatywy społeczne była Wielka rewolucja Francuska. Społeczeństwo w sposób zdecydowany odciekło się od władzy zwierzchniej i podjęło próby ustanowienia nowej. Uchwalenie karty praw człowieka i obywatela oraz sam fakt tak silnego zrywu stanowił milowy krok w drodze do kształtowania dzisiejszej formy społeczeństwa obywatelskiego. Sam dokument stanowił w gruncie rzeczy realizację haseł oświeceniowych. Hasła rewolucji francuskiej staną się drogowskazem dla ciemiężonych ludów całej europy.
Kolejnym niezwykle ważnym okresem dla rozwoju społeczeństwa obywatelskiego jest romantyzm. Echa rewolucji francuskiej i przemarszu wojsk Napoleona wzmocniły organizacje społeczeństw europy. Szczególne znaczenie okres ten ma dla polaków i innych uciemiężonych narodów. Sam światopogląd epoki gloryfikował walkę o swoją sporawe. Niesione jego nurtami społeczeństwa podejmowały próby walki o swą nieodległość bądź po prostu poprawę bytu. Dla polaków jest to czas rozwoje świadomości narodowej i powstań przeciw okupantom. Społeczeństwa europejskie zaś zaczęły upominać się głośno o swoje prawa do rządzenia państwem czego wynikiem była wiosna ludów. Doprowadziła ona do reform demokratycznych w większości krajów europejskich. Swoistymi wyjątkami mogą być to Niemcy i Rosja trwające w skostniałej formie zadów absolutnych.
Pozytywizm z kolei wprowadził do życia społecznego konieczności pracy dla dobra wspólnego. Wszystkie czołowe hasła pozytywizmu odnoszą się do budowy i rozwoju społeczeństwa. Praca u podstaw, praca organiczna, emancypacja kobiet czy asymilacja żydów stanowiły w tym okresie największe wyzwanie dla rozwijających się idei społeczeństw obywatelskich. Zostały one na trwałe połączone z wizja budowy lepszej przyszłości. Ich wpływ możemy obserwować także dziś.
Gwałtownym szokiem dla rozwijających się społeczeństw stała się I wojna światowa i jej okrucieństwa. Załamanie się wiary w kapitalizm i demokracje doprowadził do znacznego osłabienia ruchów obywatelskich w narodach. W wielu państwach europy władza przyjęła charakter autorytarny lub totalitarny. W państwach typu międzywojennej Rosji, Włoch czy Niemiec niemożliwe było krzewienie idei i rozwój społeczeństwa obywatelskiego gdyż obowiązujące doktryny jasno tego zakazywały. Był to drugi po okresie żadów absolutnych z XVIIw. Czas kryzysu bodowy antonimi społecznej.
Ostatnim kryzysem który na długi czas zahamował rozwój ruchów obywatelskich w części europy był ład pojałtański. Państwa europy zachodniej podążały drogą demokracji i kapitalizmu podczas gdy Europa wschodnia znalazła się za żelazną kurtyną gdzie autorytarne formy rządów pod patronatem ZSRR uniemożliwiały jakikolwiek rozwój autonomicznych organizacji społecznych.
Po rozpadzie ZSRR państwa byłego bloku komunistycznego starają się z całych sił nadrobić dorobek cywilizacji zachodniej w wielu dziedzinach. Jednym z nich jest procesz kształtowania się społeczeństwa obywatelskiego. Proces ten przebiega dość sprawnie ale wciąż łatwo zauważyć różnice pomiędzy wschodnią Europą nie mającą tradycji demokratycznych a Europą zachodnią posiadającą utrwalony model społ. obywatelskiego.
Po wielu perypetiach historycznych ukształtował się model społeczności obywatelskiej znany nam dziś. Duże znaczenie odgrywają w nim formy inicjatywy społecznej wspierane przez państwo. Powszechna jest wiedza na temat polityki państwa i próby ingerencji w jej formę. Współczesne państwa nie tylko nie utrudniają ale i wspierają rozwój świadomości obywatelskiej obywateli. Organizacje poza rządowe sprawują ważną funkcję w życiu społecznym. Najbardziej znaną formą samoorganizacji tego typu są organizacje charytatywne. Szczególne znaczenie dla tych osiągnięci ma dorobek pozytwistó jako największych propagatorów poprawności życia społecznego.

gwiazdeczka :D

a cio to?? Razz

Gosia

oooooooooo woooow Very Happy

Fajdek

Moje wypracowanie na wosd o rozwoju społeczenstwa obywatelskiego.... 16 punktów na 20.

Róża

Harry :)

ale o so chozzi?

Fajdek

wole oskara za scenariusz Razz

Gosia

a oskarem ?? Very Happy

Fajdek

jak mysle o stanie swojej wiedzy to nawet bardzo chce dostać oskarem Sad

gwiazdeczka :D

użalasz się nad sobą, poza tym kto chodzi przed maturą o 12 w nocy spać???!!! ja po dobranocce zawsze Smile